Hana sveipti havsins lætta og hjómhvíta froða,

og hon lýsti øll sum mureldur á mánableiku nátt,

føgur eins og Brynhild Buðladóttir, vard av váðaloga,

biðlavonda kongadóttirin av ongum manni átt.

 

Og mær tókti hana minnast kámt úr leingi lidnum øldum

– sum í skeljasungin ljóð syndrast havsins sterka dun,

hesi harmaljóð stongd inni í havsnigla tjøldum,

tey Okeanos kvað saman við Passati og Monsun.

 

Og mær tókti hóma býir við føgrum marmorborgum;

hvar á breytum sveimar stásiliga edilinga fjøld,

og hvar mannamúgvan tyrpist á tingkosnum torgum

framman fyri gudvígd tempul og halgidómsins tjøld.

 

Og eg kendi hana brátt, hon var prestinnan av Atlantis,

hini soknu, søgusveiptu, háttmentaðu lond,

hon sum vígdi til várveitslur, kransað av Eranthis,

menn og kvinnur, djór og urtir við vestalinnu hond.

 

–––

 

So er søgn, at Føroyar liggja norður har í Atlants havi,

hvar í fyrndini lógu hini skaldadroymdu lond,

og prestinnan av Atlantis, klædd í landnyrðing og glaðu,

mánableikur nætur rættir út sína hvítu hond.

​

So er søgn, at teir sum síggja prestinnu av Atlantis,

henni fylgja til dýpsins bláu dreymahallar heim,

og hon brosar teir í blund og teir kransar við Eranthis,

meðan næstrafólk og frændur gráta og syrgja yvir teim.