



Andras Atlason’s 2022 record “Atlantis” is a 12-track release inviting music, lithography and literature into an inter-civilizational dialogue between the Nordic and the Portuguese-speaking worlds.
​
All graphics in this project are the work of Faroese lithographer Marius Olsen.



Personnel
AA | bass, keys, vocals and mixing
Flávio Coimbra | drums & percussion
Tatsuro Murakami | guitars
Bettina Jucksch | violin
Manuel Domenech | oboe
Estela de Castro | cello
Dumindu Dassanayaka | flutes
Atli Ellendersen | PT-FO translation
André Prodóssimo | mastering

This project would not have been possible if it wasn't for my Patreons and independent contributors, to whom I am extremely thankful.
Consider becoming my Patreon to promote more projects like this.

1. Atlantis
(J.H.O. Djurhuus)
Hana sveipti havsins lætta og hjómhvíta froða,
og hon lýsti øll sum mureldur á mánableiku nátt,
føgur eins og Brynhild Buðladóttir, vard av váðaloga,
biðlavonda kongadóttirin av ongum manni átt.
Og mær tókti hana minnast kámt úr leingi lidnum øldum
– sum í skeljasungin ljóð syndrast havsins sterka dun,
hesi harmaljóð stongd inni í havsnigla tjøldum,
tey Okeanos kvað saman við Passati og Monsun.
Og mær tókti hóma býir við føgrum marmorborgum;
hvar á breytum sveimar stásiliga edilinga fjøld,
og hvar mannamúgvan tyrpist á tingkosnum torgum
framman fyri gudvígd tempul og halgidómsins tjøld.
Og eg kendi hana brátt, hon var prestinnan av Atlantis,
hini soknu, søgusveiptu, háttmentaðu lond,
hon sum vígdi til várveitslur, kransað av Eranthis,
menn og kvinnur, djór og urtir við vestalinnu hond.
–––
So er søgn, at Føroyar liggja norður har í Atlants havi,
hvar í fyrndini lógu hini skaldadroymdu lond,
og prestinnan av Atlantis, klædd í landnyrðing og glaðu,
mánableikur nætur rættir út sína hvítu hond.
​
So er søgn, at teir sum síggja prestinnu av Atlantis,
henni fylgja til dýpsins bláu dreymahallar heim,
og hon brosar teir í blund og teir kransar við Eranthis,
meðan næstrafólk og frændur gráta og syrgja yvir teim.



2. Ismália
(Alphonsus de Guimaraens)
Quando Ismália enlouqueceu
Pôs-se na torre a sonhar
Viu uma lua no céu
Viu outra lua no mar
​
No sonho em que se perdeu
Banhou-se toda em luar
Queria subir ao céu
Queria descer ao mar
​
E num desvario seu
Na torre pôs-se a cantar
Estava perto do céu
Estava longe do mar
​
E como um anjo pendeu
As asas para voar
Queria a lua do céu
Queria a lua do mar
​
As asas que Deus lhe deu
Ruflaram de par em par
Sua alma subiu ao céu
Seu corpo desceu ao mar

3. Havið sang
(H. A. Djurhuus)
Havið sang um Føroyar í túsund, túsund ár –
brúðarsong og líksálm, sang um gleðibros og tár.
Ljóðið barst um skorarnar og fleyg um tindar hátt.
Havið sang um Føroyar ta longu heystarnátt.
​
Havið sang um Føroyar sítt eyma mjúka lag -
bivandi og higstrandi - og kvirr vit hoyrdu tað,
sótu still á sandinum og vistu neyvan av,
At vit bóru ástartrá til Føroya fría hav.
​
Havið sang um Føroyar, og havið syngur enn,
brýtur inn um skerstokk millum vásaklæddar menn.
Fýkur fon um tindarnar og hvirlast hvítt um drang;
syngur hav um Føroyar, sum havið altíð sang.
​
Syng nú, hav um Føroyar, syng fagran song í kvøld,
syng um stríð og váðaferð og tak so tíni gjøld.
Fostraðir av brotinum og berginum í senn
líta vit í ódnina, vit havsins royndu menn.
​
Hoyrt vit hava havsins dun frá fyrstu vøggustund;
og til tess vit berast út í deyðans langa blund
lýða vit á íðubrot og sjóvarfalsins drátt;
eiga vit í barminum tí havsins megnarmátt.
​



4. As ilhas afortunadas
(Fernando Pessoa)
Que voz vem no som das ondas
Que não é a voz do mar?
É a voz de alguém que nos fala,
Mas que, se escutamos, cala,
Por ter havido escutar.
E só se, meio dormindo,
Sem saber de ouvir ouvimos,
Que ela nos diz a esperança
A que, como uma criança
Dormente, a dormir sorrimos.
São ilhas afortunadas,
São terras sem ter lugar,
Onde o Rei mora esperando.
Mas, se vamos despertando,
Cala a voz, e há só o mar.

5. Droymdi meg ein dreym í nátt
(Traditional)
Droymdi meg ein dreym í nátt
um silki og erligt pell. (FO)
​
Original in Old East Norse:
Drømde mik en drøm i nat um
silki ok ærlik pæl



6. Nos portões
de Atlântida
(Alexandre Sugamosto)
Viemos dos jardins eternos
Morada e tempo original
Agora, contudo, mais nada esperamos
A terra agoniza debaixo do pó
E as ilhas desertas cobertas de lama
Seus homens caíram na inquinação.
São as ondas mortas e as vazantes turvas (a lamentar)
Na vida exposta
Às flores vis do mal.
São as ondas mortas e as vazantes turvas, mudas.
Vencida a Glória,
nos portões de Atlântida.
Nos vales sem luz e sem cor
Qual cegos vagando pelo cais
Cidades, contudo, soçobram agora
A terra se entranha na escuridão
E a ilha sonhada por sábios de outrora
Deriva ao longe sem mais retornar.

7. Krummavísur
(Traditional)
Krummi svaf í klettagjá,
kaldri vetrarnóttu á,
::verður margt að meini::
​
Fyrr en dagur fagur rann,
freðið nefið dregur hann
::undan stórum steini.::
​
Allt er frosið úti gor,
ekkert fæst við ströndu mor
::svengd er metti mína.::
​
Ef að húsum heim ég fer
heimafrakkur bannar mér
::seppi´ úr sorp að tína.::
​
Öll er þakin ísi jörð,
ekki séð á holtabörð
::fleygir fuglar geta.::
​
​
En þó leiti út um mó,
auða hvergi lítur tó;
::hvað á hrafn að éta.::
​
Á sér krummi ýfði stél,
einnig brýndi gogginn vel,
::flaug úr fjallagjótum::
​
Lítur yfir byggð og bú
á bænum fyrr en vakna hjú,
::veifar vængjum skjótum.::
​
Sálaður á síðu lá
sauður feitur garði hjá,
::fyrrum frár á velli.::
​
Krunk, krunk, nafnar, komið hér,
krunk, krunk, því oss búin er
::krás á köldu svelli.::



8. Barco Fantasma
(Alexandre Sugamosto)
E o fio da navalha na água
o reto rumo do remo
conserva o cadáver pirata
nos ópios do mar sereno.
​
E aqueles óbitos fétidos
centenas de polifemos,
Se atracam ao sangue da nave
cobiçam tesouros supremos.
​
Não vê aragem ou deserto
a frota rendida do medo
que encerra o cárcere incerto;
​
Cada marujo é um aedo
que entoa a ode liberto
no sal de luta e segredo.

9. Hitt hvíta liðið
(H. A. Brorson/J. H. O. Djurhuus)
Eitt snjóhvítt herlið er at sjá
sum túsund fjøll við kava á
um alla vídd við pálmum prýtt,
við song' Guds hástol' hjá.
Tað er hitt vígda lið, sum vann,
tá strið um allan heimin brann,
og tváað stóð
í lambsins blóð
og himnasælu fann.
Har halda tey nú halgan fund
og takkarsong á hvørji stund;
eitt samfalsljóð,
sum várloyst flóð,
til Gud kvað teirra lund.



10. Opiário
(Fernando Pessoa)
É antes do ópio que a minh’alma é doente.
Sentir a vida convalesce e estiola
E eu vou buscar ao ópio que consola
Um Oriente ao oriente do Oriente.
​
Ao toque adormecido da morfina
Perco-me em transparências latejantes
E numa noite cheia de brilhantes
Ergue-se a lua como a minha Sina.
​
Por isso eu tomo ópio. É um remédio.
Sou um convalescente do Momento.
Moro no rés-do-chão do pensamento
E ver passar a Vida faz-me tédio.
​
Fumo. Canso. Ah uma terra aonde, enfim,
Muito a leste não fosse o oeste já!
Pra que fui visitar a Índia que há
Se não há Índia senão a alma em mim?
​
Eu fingi que estudei engenharia.
Vivi na Escócia. Visitei a Irlanda.
Meu coração é uma avozinha que anda
Pedindo esmola às portas da Alegria.
​
Volto à Europa descontente, e em sortes
De vir a ser um poeta sonambólico.
Eu sou monárquico mas não católico
E gostava de ser as coisas fortes.
​
Deixe-me estar aqui, nesta cadeira,
Até virem meter-me no caixão.
Nasci pra mandarim de condição,
Mas falta-me o sossego, o chá e a esteira.
​
E afinal o que quero é fé, é calma,
E não ter estas sensações confusas.
Deus que acabe com isto! Abra as eclusas —
E basta de comédias na minh’alma!

11. Í kulda sól
("Roald Amundsen", H. A. Djurhuus)
Hvør flýgur upp um jøkulsrond
fram yvir køldu kavalond
á mijðunátt í sól?
So bilsin starir hvítabjørn -
hvør heldur gjøgnum kavaódn
at finna heimsins norðurpól?
Og stormur fer um stinnan vong,
har glitrar gler á hvørji spong -
vil tyngja mann á fold. -
Men norðanættin strembar hátt
hon drakk úr vanda dirvis mátt,
so stinn er sál - og sterkt er hold.
Og hesin kring um knøttin fór,
á suðurpólsins kneysum svór
at fevna pól í pól. -
Nú flýgur hann um jøkulsrond,
fram yvir hvítu tagnarlond
á miðjunátt, í kulda sól.



12. Dorme
(Fernando Pessoa)
Dorme, que a vida é nada!
Dorme, que tudo é vão!
Se alguém achou a estrada,
Achou-a em confusão,
Com a alma enganada.
​
Não há lugar nem dia
Para quem quer achar,
Nem paz nem alegria
Para quem, por amar,
Em quem ama confia.
​
Melhor entre onde os ramos
Tecem dosséis sem ser
Ficar como ficamos,
Sem pensar nem querer.
Dando o que nunca damos.